Artık Ankara yetmiyor... Merhaba Ege merhaba Balıkesir

Artık bir üniversite zamanı geldi. Ailem tercihleri yaaprken şehir dışı yazmamı istemedi. Ben ise tutmayacağından emin olduğum bir Ankara üniversitesinin arkasına ne kadar şehir dışı varsa yazmıştım. Lisede ki tek dostum Alp le beraber yaptık tercihleri, aynı yerleri aynı sırada yaptık be aynı yere düştük. Birde baktık ki iki arkadaş Balıkesir in ortasındaki parktayız.

18 yılımı Ankara da harcadıktan sonra 2 yılda Balıkesir e harcama zamanı gelmişti. Ev tutmak istedik ilk önce, sonra baktık olacak gibi değil yurtlara yöneldik. İlk girdiğimiz yurda olur dedik ve ayrıldık Balıkesir'den. Geri dönmek çok uzun sürmedi.

Siz hiç çimento harcı karıştırdınız mı?

Babama bir sebepten çok kızıyordum. Nedeni yazları beni inşaata elektirikçi olarak çalışmaya götürmesi idi. Beşinci sınıftan. Lise sıtajımın olduğu yaza kadar bu hep böyle oldu. İlk okulda dahil.

Şimdi ise hayatımın en uzun soluklu ve en yanlış kızgınlığı olduğunu anladım. Her çocuk hayatı küçükken öğrenmeli, hayatın zorluklarını tatmalı ki çalışsın. Babam beni çalıştırarak hayatın okumayan insanlar için ne kadar zor olabileceğini gösterdi. Ayrıca bir mesleğide o yaşta kazandırmış oldu. Elektrikten anlıyor olmam birçok eşyayı kendim tamir edebilmemi sağladı.

Şu an şu her günümün değerini ve şükretmeyi biliyorsam bunu bana babam öğretti.

Yazları ne yapmalı, tabiki çalışmalı.

Yazları bir bilgisayarcıda çalışıyordum, stajımıda orada yapmıştım. İşimin hakkını vermek için elimden geleni yapıyordum. Günlerim araştırma ve kendimi geliştirmekle geçiyordum. Gece 2 de yanıma gelen ve uyumamı söyleyen anneme "tamam 5 dk sonra uyuyacağım" deyim saat 4e, bazende gün doğana kadar bilgisayar başında kaldığım zamanlardı. Chat, oyun nedense hiç giremedi hayatıma.

Ve lise bitti.....

Etraftaki duvarlar lisenin bitişi ile beraber yok oldu daha doğrusu kendime çizdiğim sınırları yine kendim genişletim. İnanıyor ve biliyorum ki yapılacak daha çok işler, yaşayacak daha çok günler var.